De coach van Hollandia zei voor de wedstrijd: “zelfs jullie kunnen van de Volewijckers winnen”. “Wat bedoel je daarmee?”, was de vraag. “Nou ja sorry, maar ik geloof niet dat jullie zo’n goed team hebben”.
Dat had hij beter niet kunnen zeggen want de stemming in de kleedkamer was strijdbaar. Dat zullen we dan nog wel eens zien. Het eerste kwartier werden we inderdaad weggespeeld door Hollandia, ze hebben gemiddeld toch meer klasse, betere techniek en basisvaardigheden. Maar uit het niets wist Niels een prachtig doelpunt te scoren. 1-0. De bal had nog meer een paar omwentelingen gemaakt of er volgde een verdedigingsfout. Mannetje niet dekken door een slap lid en de bal lag ik het netje van onze supersub topkeeper Edwin. Onmiddellijk daarna maakte hetzelfde lid een steviger indruk en passeerde aan de linkerzijde een aantal tegenstanders en zette Bram vrij voor het doel. 2-1. Een stressvolle 20 minuten volgden en we kregen twee doelpunten tegen. 2-3. De dood of de gladiolen. In de rust risicovolle aanpassingen in de opstelling. Wegens een blessure moesten we Wessel gaan missen. Bas ging naar de aanval, Wietse S zakte naar de laatste linie, Tim weer naar het middenveld en Bram ging hun beste man uitschakelen. Het werkte, Jos en pseudo Thomas speelden als nooit tevoren. Hollandia bleef sterker en schoten op de paal, lat en in de grond maar er kwam geen bal in het netje bij Edwin. Ja, eentje in buitenspelpositie waar scheids Alex heel goed zicht op had. De buitenspelval zo vernuftig uitgevoerd door Jos en Thomas dat zelfs de grens op het verkeerde been stond en het doelpunt al noteerde in zijn administratie. Tjeerd, Tim en Dion bleven jagen op het middenveld en konden Niels weer vinden die na een pingel wist te scoren. 3-3. Het hek was van de dam, de beren los en ik was de draad kwijt. We maakten nog een doelpunt maar in de euforie ben ik vergeten wie. 4-3. Het legioen kon met moeite achter de hekken worden gehouden en ze -volgens eigen zeggen onder aanvoering van de Buysmannetjes- schreeuwden ons naar de overwinning. Dat was ook niet meer heel moeilijk omdat de Hollandianen gingen mopperen op het veld, de bal op hun medespelers, de scheids, hun eigen coach en overvliegende meeuwen.
Ha, ha: “Zelfs” wij kunnen van Hollandia winnen.
Top gewerkt mannen.
Belrondje: natuurlijk scoorde Dion de laatste.
Harrie