Het laatste verslag van seizoen 2011-2012. Een lang seizoen, maar al met al ook wel snel voorbijgevlogen. De eerste wedstrijd uit bij De Rijp lijkt alweer een eeuwigheid terug. Jammer voor een senior zoals ik dat de KNVB pas sinds dit seizoen heeft besloten om de competities uit te breiden naar 14 clubs. Het heeft mij alles bij elkaar ongeveer 4×17 = 68 wedstrijden gekost.

De laatste wedstrijd was er gelukkig een die nog ergens om ging. Niet voor ons, want de 7de plaats was het hoogst haalbare. Voor de tegenstander waren de belangen des te groter. Bij winst zou Strandvogels op zijn minst een beslissingsduel moeten spelen voor het kampioenschap. Als West-Frisia niet zou winnen, zou zelfs het kampioenschap binnengehaald worden.

Hoewel de belangen op het eerste oog klein waren, stond er toch spanning op het duel Valken zat in een positieve flow en dat op zich is een goede motivatie. Verder is het altijd leuk om een feestje te verstoren en bovendien had Valken nog iets goed te maken na de 3-4 nederlaag in de eerste seizoensconfrontatie.
Kortom, redenen genoeg om aan te nemen dat Valken dit duel niet zou laten lopen.

Valken trad zonder RdD. Die zag het niet zitten om zijn kwetsbare knie op het spel te zetten op de kunststof ondergrond. Rick H. mocht op de bank plaatsnemen na een week zonder trainingsarbeid vanwege een oorontsteking. Jelle startte voor de verdediging. Verder geen aanpassingen in vergelijking met vorige week.

De wedstrijd dan.
Strandvogels had al snel door dat het een lastige middag zou worden. Valken speelde de bal goed rond en ging de duels met volle passie aan. Geen moment werd voor de leek duidelijk wie van beide ploegen voor het kampioenschap speelde. Valken had het betere van het spel en creeerde ook een aantal goede kansen. Vooral Lennard had in deze fase zijn ploeg en heel Enkhuizen een dienst kunnen bewijzen. Tweemaal mocht hij gevrijwaard van verdedigers aanleggen. Eenmaal schoot hij naast en luttele minuten daarna was de doelman overwinnaar.

Strandvogels kwam in het laatste kwartier een beetje los. Doelman Paul stond zijn mannetje en liet zich niet verrassen door een vrije trap en een schot van net buiten de zestien.

De 2de helft zakte het niveau van de wedstrijd. Nog steeds maakte de thuisploeg geen enkele aanspraak op een doelpunt. Valken kreeg ook minder mogelijkheden, maar dat kwam vooral door verkeerde keuzes of onzorgvuldigheid in de eindpass. Verder werd haast iedere situatie wat leek op een fysiek duel systematisch afgefloten door de arbiter. Zodoende leek het niet alleen door de ondergrond op een potje zaalvoetbal.

De slotfase maakte alles goed. Strandvogels ging steeds nadrukkelijker naar voren spelen en werd ook gevaarlijk. Valken ontsnapte tweemaal in korte tijd aan een achterstand. Een schot vanaf een meter of tien verdween tot ontsteltenis van heel Onderdijk net naast en een inzet van vlakbij werd nota bene door een medespeler van de lijn gehaald (was het dan geen buitenspel?).

In een tegenaanval had ondergetekende het Onderdijkse sprookje moeten beëindigen. De goudoneerlijke grens deed een dappere poging om de doorgang van Mark te beletten, maar de scheidsrechter liet terecht doorgaan. Mark besloot tot het produceren van stiftje over de uitkomende doelman. Dat mislukte faliekant, maar de inzet was alsnog bijna een doelpunt geworden ware het niet dat een teennagel redding bracht.

Tja tja tja. Dan speel je zo’n wedstrijd met zulke belangen. Dan weet je dat een ploeg in wanhoop die moet winnen alles in het werk stelt om te winnen. En met alles bedoel ik alles. Ik noemde al de vreemde vlagsignalen, maar schwalbes horen daar ook bij. Een ingelezen scheidsrechter had dit geweten. De manier van vallen zei al genoeg. Het bovenlichaam ging eerder naar beneden dan de benen. Er zat ook een nog een gilletje bij. Kortom, een echt Suarezje. De arbiter stond er (te) ver vandaan om een goede beoordeling te kunnen doen. Zijn besluit om de val met een strafschop te belonen was daar het bewijs voor. Lullig voor Valken, maar vooral lullig voor Enkhuizen.

Enkele emotionele woorden richting de arbiter (die ik niet goed wil praten) werden beantwoord met: “kom op Valken blijf sportief”. Volgens mij had die val al helemaal niets met sportiviteit te maken. Maar goed, we kunnen het de “dader” tevens doelpuntenmaker niet verwijten. Laten we niet hypocriet worden.

Valken liet zich qua voetbal wederom van haar goede kant zien. Na eerder al medekoploper West-Frisia te hebben verslagen. Nummer 3 Wherevogels in de slotfase zag winnen (ook door een arbitrale dwaling!!), was ook Strandvogels niet bij machte om Valken qua veldspel te overmeesteren. Een mooie constatering van het niveau van Valken na de winterstop en een mooie basis voor volgend seizoen.

Ik kom later nog met een “Ronlaansiaanse evaluatie” over dit seizoen. Een seizoen met een verhaal al doet de uiteindelijk eindklassering (7de) dat niet vermoeden.

Ik wil alle supporters bedanken voor hun ondersteuning en aanwezigheid. Qua belangstelling mochten wij niet klagen, zeker gezien de matige prestaties in onze thuiswedstrijden.

Ik zie u allen graag volgend seizoen terug langs de lijn en laten we hopen dat we het dan minimaal beter gaan doen. Alle seinen daarvoor staan op groen.