Ja, oeps zegt de coach, ik had me een heel andere start van de voorjaarscompetitie voorgesteld. De eerste partij na de winterstop, gelijk een topper tegen de nummer 2 uit het najaar. Woudia F1, afgelopen herfst rolden we ze uit nog op met 7 – 3. Nu bleken de withemden echter veel en veel te sterk voor de Valkeniers. Twee weken terug hadden de Woudia-guys al indruk gemaakt door met 2 – 2 gelijk te spelen tegen de Blokkers F1, nou die goede indruk was terecht. Tjonge wat konden ze schieten. Ik moet helaas wel dat, met name de eerste helft, we ze ook wel iets te veel lieten schieten.

Met de rust stonden als ontluisterend achter met 4 – 0, iets wat ik met deze groep nog niet meegemaakt heb. In de rust heb ik alle frustraties weg weten te praten. Je kent het wel, de bal deugt niet, de scheids in een thuisfluiter, het veld is niet goed, de doelen staan niet recht tegenover elkaar en ga zo maar door. De rust keerde weder, de koppies stonden weer als voor de wedstrijd, echter nu met een brede grijns op de gezichten. Dat was namelijk de tactiek voor de tweede helft. Allemaal lachend het veld op komen, alsof we dik voor stonden. Plezier maken, daar draait het allemaal om. We waren het erover eens dat als wij lachend het veld op zouden gaan, dat Woudia ervan zou schrikken en wij dus makkelijk een paar goaltjes konden maken.

Helaas, het hielp maar 5 minuten. We kwamen al snel terug tot 4 – 1. Toen had Woudia de truc door, en gaf ook een beetje gas. We konden knokken wat we wilden, maar ze waren gewoon weg te sterk en ze wilden de nederlaag van vorig jaar recht zetten.

De eindstand werd maar liefst 9 – 2 !!!! Een stand die we wel gewend zijn, maar dan in ons voordeel. Zo’n dikke nederlaag kon in niet vinden in mijn archief.

Maar goed, niet getreurd. We mochten eindelijk weer ballen, volgende week pakken we de draad op in de “Amstel-malt-cup” van West-Friesland. Uit naar de Dindua F1 in Enkhuizen. We doen nog volop mee voor de dubbel. We gaan ervoor.

Tot meels.

Corrr